Miesiąc: wrzesień 2016

nie jest tak, że człowiek składa się z myśli. a potem z liter i czcionki rozmiaru 16.
nie składa się z historii wybiórczych i znośnie przedstawionych w internecie.
człowiek złożony z prędkości wymawianych słów, z nadmiernej gestykulacji bądź rozleniwionego ciała.
budują go lekkie, zwiewne ruchy, kroki lub zdecydowana postawa jak John Wayne w Rio Bravo..
można być tym Kto z pokorą obserwuje, mądrze się przygląda lub zwyczajnie mówiącym za dużo, zbyt mało analizującym swe wypowiedzi.

w środę mówiłam Marlenie, że tak się boję.. nigdy w życiu nie planowałam takiego miejsca dla siebie.
nie wiem jak wtedy człowiek powinien się zachowywać, jak zdania budować.
co robić z tymi rękoma co z tych nerwów zawsze tak mi się trzęsą..
bo mnie się wydaje, że skoro Ktoś z drugiego końca kraju jedzie, Komuś dzieci zostawić musi, wydaje pieniądze na pociąg i paliwo… jeżeli Ktoś z Dortmundu przyleciał…
to Oni spodziewają się Kogoś WOW! – a… to tylko ja..
taka bardzo zwykła dziewczyna którą tak samo mocno można polubić, jak i się do niej zniechęcić..
a ja mówiłam, że chciałabym każdego z Nich zadowolić swoją osobą…
żeby Ich nie rozczarować… 
bo chojrakować to ja mogę… ale nie przy moich czytelnikach.. bo ja już dawno wiem, jaki poziom, jaką klasę, jaką mądrość Oni posiadają…
a tam taka zwyczajna ja przyjadę…
i wtedy ta Marlena, w tę środę po południu powiedziała mi, że nawet najlepszy aktor nie dałby rady zagrać tylu ról, aby sprostać wymaganiom każdego z Nich… bo oczywistym jest, że każde będzie inne…
a później jeszcze, przed snem, napisała mi cytat Fritza Perlsa…
„Ty jesteś ty, a ja jestem ja.
Jeśli się spotkamy – to wspaniale.
Jeśli nie – to trudno.”

i w ten piątek, uparcie włączając w aucie 12-tą piosenkę powtarzałam sobie, że nie mogą mnie lubić wszyscy. po prostu się tak nie da… i muszę się z tym pogodzić bo zwariuję!
najzwyczajniej na świecie będę tą którą jestem. tą która nie myśli zanim powie, tą która na pewno nie wygląda jakby była autorką tej książki. 

i choć wyobraźnie mam w miarę rozbudowaną, tak nijak sobie tego wieczoru tak bym nie nakreśliła w tej jakże pustej łepetynie..
bo nie wiem czy mi uwierzycie, mnie wciąż trudno…
tam każda z tych dziewczyn, ale każda! która przyszła była właśnie tą na którą ja czekałam.
Tam nie było nikogo Kto przyszedłby mnie oceniać czy obserwować.. Tam każda z Nich przyszła by wziąć to co jest. By pozytywnym odbiorem się upewnić a rozczarowanie zwyczajnie unieść.
wziąć i unieść bez słowa.
jakie One były piękne! jaką One miały charyzmę! Każda miała taki pazur w sobie.
Kobiecość w najpiękniejszej postaci. 
ten wieczór, który szybko w noc się przemienił nie był wieczorem autorskim, a spotkaniem niezwykłych kobiet… i mogła dokonać tego tylko Agnieszka. Ona była tego początkiem i końcem.
Tylko Ona mogła stworzyć takie miejsce na tym świecie, gdzie 23-go września zdarzył się jeden z najpiękniejszych wieczorów w moim życiu… bo ja nigdy nie myślałam, że usiądę w takim fotelu i dla Kogoś będzie ważne co w tej głowie myślę..

jednego mi tylko żal. tak bardzo żal… że każda z Nich nie usiadła na moim miejscu i nie opowiedziała swojej historii… myślę, że byłyby to najpiękniejsze książki… Już widzę w wyobraźni każdą z Nich co opowiada i jak…  Ich gestykulacje i śmiech. bo każda z Nich przyniosła przepiękną książkę w sobie, tylko zupełnie przez przypadek się tak złożyło, że ja swoją jakoś spisałam i wydałam, ale niczym się ona nie różni od Ich powieści.. tamtego wieczoru przyszły najpiękniejsze kobiety.
pamiętam oczy każdej z Nich. Włosy, ubrania..
tamtego wieczoru dostałam jeden z najpiękniejszych prezentów w moim życiu…

a drżące ręce wkładałam pod uda.

za zdjęcia pięknie dziękuję Kai (wpis u Niej tutaj)