Czas wyjawić całą prawdę o dzieciach blogerek 😉
Czym się bawią naprawdę?
Starymi, zdezelowanymi autami, kupionymi przelotnie na stacji benzynowej.
Z nimi śpią, z nimi podróżują, z nimi biegają i spacerują.
I choć aut w domu milion, tak te, najczęściej przy sercu małego chłopca dzielnie służą.
być
Najcenniejsze co możemy dziś dać drugiemu człowiekowi to czas.
Dać Mu siebie. Po prostu być. Być obok. I nie obok z sobą przede wszystkim, ale obok Niego.
Mam taką wadę, nad którą pracuję i przez którą zawsze jest mi źle, że za dużo gadam.
Spotykam się z ludźmi, paplam, opowiadam a potem wracam i biję się w pierś, że znowu za mało słuchałam.
Dać drugiemu człowiekowi swoje zrozumienie, radę jeżeli oczekuję, zainteresowanie, skupienie..
Być z nim i dla niego. Na chwilę opuścić siebie i priorytet swoich spraw.
Czasami z jakimiś zdolnościami się rodzimy, innym razem musimy dojść do ich słuszności i dążyć do zmiany..
Dziś są 5 urodziny bloga.
Dostałam wczoraj prezent z tej okazji. Najcenniejszą rzecz – czas. Ile trzeba było czasu by zrobić taki prezent… Ach, Aneta… brak mi słów..
Dziś dziękuję każdemu z Was. Za czas jaki mi dajecie.
Pomiędzy gotowaniem, w czasie drzemek dzieci, podczas powrotu z pracy, na światłach w aucie, na leżaku w wakacje..
Dziękuję Wam za to Wasze „być” dla mnie.
krótko
Czasami pewne sytuacje, słowa, wydarzenia wymagają od nas większego milczenia, mniejszej ilości słów.
Inaczej tracą tę wartość, którą mają w sobie..
Leżąc na kanapie jestem w całkowitej agonii z powodu różnych boleści.
Na końcu kanapy siedzi Tato. Pije kawę i trzyma moje nogi na swoich kolanach.
W kuchni krząta się Mama. Emilia bawi się z Tosią. Kornelia patrzy w okno. Benio śpi.
Za oknem wicher dmie, deszcz, ciemność, chmury ciężkie…
– Kornelko, przeszłabyś się z Dziadkiem na spacer? Do rzeczki? – pyta dopijając kawę.
– Pójdę Dziadek. Pójdę. Już idziemy?
– Jeszcze mam dwa łyki kawy i możemy się zbierać
Kiedy szedł odstawić kubek, pytam cicho Nusi…
– Naprawdę chce Ci się iść?
– Nie Ciocia, ale Mama mówi i ma rację, że kiedyś będę chciała iść z Nim na spacer, a wtedy może Go już nie być…
Wzięła moją cieplejszą kurtkę. Pod rękę dołączyła i Babcia.
Wrócili przed gradobiciem. Dużo w Nich było radości.