Miesiąc: czerwiec 2017

Niektóre deficyty w moim życiu mocno się przydały.
Jak na przykład ten z krzywym uzębieniem.
Dziedzicząc po dziadku Józku krzywy zgryz i wystającą dolną szczękę, nikt nie wiedział, ani dziedziczący ani ten co geny daje, że takie mogą być dzięki temu przywileje.
Tato mój, człowiek o niezwykle spokojnym usposobieniu, umiarkowany w słowie, nie nadużywający przekleństw, bez jakiejkolwiek chęci czy pokusie aby sprawić drugiemu człowiekowi przykrość, rzekł wtedy tak…
– Do widzenia mówić Pani nie będę, bo się widzieć nie będziemy!
I z tym wykrzyknikiem właśnie. Miałam może 6 lat a w mojej głowie jakby dzisiaj..
Ten powolny spadek lewej nogi z fotela dentystycznego, obrót głowy w jego stronę i to zdziwienie!
Czy to aby mój Ojciec? Z takim zdecydowanym tonem?
O jakiego ja doznałam szoku. 
Bo Pani ortodontka powiedziała, że tutaj się nic zrobić nie da. Ani nie ma terminów, ani możliwości.
Ona nie jest w stanie nam pomóc. 
Ale prywatnie u Niej to moglibyśmy coś pomyśleć.
I wtedy wchodzi ze swoją rolą ten Tata.
Wracaliśmy długim szpitalnym korytarzem w tej Częstochowie, a potem naszym niebieskim Suzukiem pędziliśmy do domu. O ile mój Tato był z tych pędzących i o ile Suzukiem dało się pędzić. 
I tutaj nadchodzi ta korzyść..
Z naszej wsi mało kiedy kto wyjeżdżał. Jak już do miasta jechał wielkiego to za większą potrzebą.
Na pogrzeb, na wakacje do Ciotki, do urzędu czy sądu.
A ja z tymi zębami i z Mamą do Łodzi zaczęłyśmy jeździć. 
Raz w miesiącu. Autobusem ze Strzelec. Przystanek dłuższy autobus miał w Łasku i wtedy sikać się biegło do toalety PKS.
Żeby mnie przekupić przy każdej wizycie Mama kupowała mi coś do Barbie.
Pamiętam ten sklep. Długi taki. Lada prawie na całą tę długość.
Za ladą na półkach zabawki. Niezliczona ilość zabawek.
W kartonach. Pani podawała nam pudełka i decydowałam co chcę dzisiaj.
Mama mi podpowiadała. 
Do Barbie przybył Ken. Potem dzieci. Ubranka. Mebelki.
Tato zrobił mi z płyt domek dla nich. Ze ściąganym dachem. Dwuspadzistym.
Drzwi, okna. Mama zasłonki do okienek poszyła.
Tata z drewna piękną kołyskę wyrzeźbił dzieciom Babrie i Kena.
I każdego miesiąca przed wyjazdem Mama brała pieniądze na bilety, wizytę, jakąś kawiarenkę i na ten prezent właśnie.
Nigdy nie chciałam nic innego. Liczyło się tylko kompletowanie świata Barbie.
Pamiętam jak siedzimy w tym autobusie razem. Mama coś mi czyta, uzupełniam gazetkę „Świerszczyk”.
To były wielkie wyprawy.
Wieczorem, późnym wieczorem wysiadamy też w Strzelcach. Tato czeka na nas na przystanku.
I zanim pójdę spać koniecznie idę do domku z płyt. Ściągam dach i dokładam coś nowego.
I choć ostatecznie z problemami krzywego zgryzu uporałam się 8 lat temu, to nie mam żalu do genów i losu za ten deficyt. Chyba wręcz przeciwnie.

Domek pilśniowy służył długie lata.. Aż w końcu, w któryś śmigus dyngus wpadli sąsiedzi do domu z wiadrami pełnymi wody.. Jak zwykle w te dni dom pływał do kostek. 
Rodzina Barbie miała go do pasa. I szczęście, że siedzieli wtedy przy stole bo by się nieboraki potopiły.
Płyty nasiąkły i nie było już w tym tyle uroku..
Może i tak miało być. Coraz częściej się kurzyło. Dach od domku stał się zatem stołem w restauracji pod schodami. Oparty jednym skosem o mur serwował potrawy z piachu i liści.

Wszystko to wróciło w jednej chwili.
Uruchomiło wspomnienia jedno po drugim, kiedy przyszedł do mnie mąż i mówi, że ten Benio to ma takie krzywe te zęby. Że Mu się w ogóle źle zagryzają.
Jak Mu ciągle powtarzam, że to dziecko to do mojej rodziny to nie wierzy…
I w tym oto momencie zaczął natychmiastową walkę ze smoczkiem, by ani chwili nie tracić i zgryzu krzywego nie pogłębiać.
Cóż, ja smoczka w ustach nigdy nie zaznałam, butelkę odrzuciłam w 6 tym miesiącu życia a krzywsze mało Kto miał.
Ale On tę walkę rozpoczął. O 20:45 w godzinie o nazwie – „dzieci, do spania”.
Po całym dniu mojego stania przy kuchni (trzy obiady, mrożenie truskawek) biegu z jęzorem na wierzchu, bo brakowało czasu na wszystko.
Załatwianiem, milionem maili, telefonów i spraw na „przedwczoraj”.
Zatem dziecko płacze a ściślej „wyje”! Ściska pieluchę tetrową i drze się „mociek”!!
Bo do kompletu brakuje Mu tego moćka. Pielucha i Mociek to zestaw całkowicie nierozerwalny i nierozłączny. Nie może występować w postaci pojedynczej.
Wkładam resztami sił naczynia do zmywarki, Tosia wisi mi u nogi ze słowami „poczytasz nam Nelę?”.
A przy stole rozgrywa się bitwa Ojciec kontra Syn. 
– Nie ma Synku smoczka, duży już jesteś chłopiec. Patrz, Tosia nie ma smoczka, Tata nie ma.
A Benio trze te oczy, rzuca się głową w otchłań rozpaczy. Mooooocieeek!!!
Wchodzi na decybele, które chcą mi głowę roz…. że rozwalić doszczętnie.
Wyciągam głowę z wnętrza Siemens model  SL15N1S  i mówię powoli, nie wychodząc ze spokoju który sobie uparcie wmawiam, aby nie wystrzelić w tej właśnie chwili wszystkiego w kosmos…
– Wiesz, w dzisiejszych czasach naprawa zgryzu i wyprostowanie zębów jest bardzo proste, za to naprawa mojego zdrowia psychicznego wręcz niemożliwa. Lepiej mieć chwilowo krzywe zęby i znośnie normalną Matkę niż proste i wpędzić mnie do grobu. Błaaagaam Waaas, dajcie mi już chwilę spokojuuuuuu!!!!!!!
– Namówiłaś mnie Puszku. Nie ma co…