Miesiąc: wrzesień 2017

Kiedy zdarzy się Komuś dożyć sędziwego wieku, pytają go o receptę na długowieczność.
Mawiają, że sen. Albo dużo pracy. Inni, że mało jeść. Pamiętam też, że Ktoś doszukiwał się zasług w jedzeniu jednego jajka dziennie. I gdyby uznać je za jedyne, słuszne i właściwe to każdy z nas pławiłby się w długowieczności. Może każda z tych rad po trochu, może dla jednego faktycznie więcej snu a drugiemu te jajka zapewnią drogę do stulecia..
Nie ma. W niczym. Nie ma i nigdy nie będzie. Złotych rad. 
Czy to na szczęście czy na miłość. 
Każdy z nas inne ma geny, inne predyspozycje, inne bolączki, inne strachy w nas siedzą.
Dla każdego co innego szczęściem czy spokojem.
Uczę się nie mądrować. Nie dawać rad niepytana. Bo i też jestem świadoma, będąc coraz starszą, że wiem niewiele. 
Pozwolę sobie dziś, bo pytaliście. Licznie. W komentarzach ostatnich. O moje sposoby wychowywania dzieci..
Jednak nie będą to rady. Będzie to zaledwie opis tego, co u nas się sprawdza.
To co szepcze intuicja. A jak wiadomo, w każdym domu intuicja inna.
Nie traktujcie tego zatem jako podpowiedź, a jedynie opis zwyczajów w pewnym drewnianym domu.

Przepraszam. Zawsze przepraszam swoje dzieci. Urodziłam się w czasach gdzie rodzic miał całkowite prawo do tego aby nie przepraszać. Kiedy sam nawet bił się w pierś, że coś mu nerwy puściły, że nie powinien.. Nigdy się do tego nie przyznawał. Dziecko to dziecko. Nie może wiedzieć, że rodzic żałuje, że rodzic popełnił błąd..W żadnym domu jaki znałam nie przepraszano dzieci. Lata 80. Takie były. Rodzic nakrzyczał i miał prawo.
Prawo ma rodzic, ale do popełniania błędów. Nie ma prawa do posiadania całkowitej racji.
Czasami gdy się zagalopuję, znajduję spokojną chwilę, siadam obok dziecka i mówię – przepraszam.
Przepraszam, że się uniosłam, nie powinnam. Następnym razem będę starała się panować, ale Ty mi w tym proszę też pomóż i nie zachowuj się tak. Będzie nam razem łatwiej. 
Czasami czekam do rana. Bo na przeprosiny nigdy nie jest za późno.
Wtedy mówię – przepraszam, że wczoraj nakrzyczałam. Miałam koszmarny dzień i wszystko szło nie tak.
Mam wrażenie, że dzięki temu, moje dziecko zna moje słabości.
Ono nie wykorzystuje tego, że przyznaje się do winy, nie gra tym przeciwko mnie..
Ono mówi do brata – chodź Ci dam bo Mama jakaś nerwowa.
A Mamie siatki wypadły do błota, kot nasikał na chodnik, klucze do domu na dnie zakupów i wyrzuca wszystko na taras. A mamie się chce płakać bo ma taki dzień.
I Ona to wie, bo o tym mówię. Nie jestem superbohaterem, jestem zwyczajnym człowiekiem – Mamą.
Takim samym jak Ona. Różni nas tylko wzrost. A czy niższego nie przepraszamy bo niższy?

Pozwalam. Z własnego doświadczenia wiem, że wszystko czego w życiu nam zabronią, będzie korciło jeszcze bardziej. Wiem, bo na wszystko mi pozwalano.. Patrzyłam z boku na tych którym nie dawano zezwolenia i uparcie to robili. Tylko dlatego że było zabronione.
Bajki, oglądają ile chcą. Ani nie chowam, ani nie zabieram.
Czasami daję hasło, że te bajki do końca i idziemy się myć.
Latem nie wiedzą gdzie te ipady są. Spędzamy czas na tarasie, w basenie, na trawie.
Zimą są dni gdzie cale popołudnia leżymy pod kocem, przy kominku i oglądamy.
Kiedy rzucam pomysł „jedziemy na rowery” to każdy stoi przy drzwiach.
Tosia miała czas gdy od tableta nie odchodziła. Minął. Teraz może dla niej nie istnieć.
Nasyciła się i spokój. Klei, rysuje, gra, układa, przebiera się, bawi godzinami z sąsiadką.
A potem przychodzi dzień, gdy przypomni się jej jakiś film lub program i od obiadu do kolacji ogląda.
Trzeba tylko dać im alternatywę. Żeby wiedzieli, że gdy wyłączą to będzie czekało coś fajnego.
Że po wyłączeniu czeka spacer z rodzicami, pieczenie ciastek.. 
Muszą wiedzieć, że za tym ekranem istnieje świat. Ciekawszy. Cieplejszy.
Tylko wtedy można pozwalać sobie na brak limitów w oglądaniu. Wtedy znajdą je sami.

Intuicja. Jak prawda. Każdy ma swoją. 
Jako, że jestem taka a nie inna, to średnio przejmowałam się w życiu opinią innych i ich radami.
Zawsze bawiło mnie… „Twoje już chodzi, moje nie.” „Twoje jeszcze nie mówi, a powinno.”
Często bywa, że Ci co zaczynają mówić mając cztery lata zostają wyśmienitymi mówcami, a Ci co zaczęli chodzić mając dwa, wygrywają maratony.
Nie interesowały mnie też rady o tym co będzie dla mojego dziecka najlepsze.
Zatem moje dzieci od urodzenia z nami śpią. Uważam to (swoją intuicją) za kluczowe, w tym aby odnalazły się w świecie. Wydaje mi się, że spanie blisko siebie daje dziecku poczucie bezpieczeństwa przez co buduje się pewność siebie, odwaga, otwartość. 
Moje dzieci nigdy nie były odpieluchowywane. Przychodził czas gdy same już to czuły. Nie biegałam z nocnikami, z nerwami. Miały lat prawie trzy.
Moje dziecko nadal trzyma w ręce, kieszeni, ale najczęściej w buzi smoczek.
Lubi to ma. Tylko do przedszkola nie może. Choć raz przemycił skubany.
A jak Ktoś mi się zapyta na ulicy „że taki duży i ma smoczek” to przyrzekam sobie, że odpowiem „taka duża a nie wie, że niegrzecznie się wtrącać w cudze życie?” No, ale znając życie to pewnie się uśmiechnę i powiem „no,no…”
Za to Antka piła mleko z butelki do prawie 5 roku życia. Chciała, lubiła. Proszę bardzo.

Gdybym wręczyła rano mojemu dziecku beżowy płaszczyk z brązowym szaliczkiem to by mnie chyba wyśmiała.. Ubieram moje dzieci wygodnie. Mają legginsy, puchowe kurtki i bluzy. W nosie mam aktualnie panujące trendy. Kupuję różowe świecąco migające buty. 

Nigdy nie kłamię swoich dzieci. Nie nadużywam słów. Nie mówię, że jutro pójdziemy tam i tam jak zrobisz to i to.. Wiedząc, że nie pójdziemy. Jeżeli używam słowa – obiecuję, to staję na głowie, żeby obietnicy dotrzymać. Nie mówię, Mama zaraz wróci wiedząc, że wrócę za kilka godzin. 
Gram z nimi w otwarte karty. Nie chowam Asów w rękawie. Choć zdarza mi się mieć jajka z niespodzianką pochowane po szafkach na sytuacje kryzysowe i awaryjne.
Rozmawiam z moimi dziećmi. Staram się być obiektywna. Nie twierdzę, że moje dziecko jest święte i niewinne. Zawsze gdzieś Ktoś jest winien lub współ-winien, dlaczego nie miałoby być to akurat moje dziecko? Nie twierdzę, że są idealni i nie potępiam. Są jak inne dzieci. Bywają fantastyczni jak i trudni.
Tak jak ja i tak jak Ty.

Jestem zdania, że wszystko z dystansem, na spokojnie, luźno, bez nerwów. Z tym wychowywaniem.
Jest tylko jedna zasada. Nie krzywdzimy innych ludzi. Jesteśmy dobrzy, lub bardzo się staramy być dobrzy. 
Nie wychowuje dzieci pod publikę i opinię społeczną. Wychowuję na dobrych ludzi. Staram się na takich wychować.
Na dużo pozwalam. Najczęściej jak każda Matka, sama zrobię, sama podam, sama załatwię.
A bo szybciej, a bo mniej kłopotu, zamieszania. Ale myślę, że przyjdzie czas i się nauczą.
Często myślę, że co ma z kogo wyrosnąć to wyrośnie.
Zatem kieruję się intuicją swą, a co z tego będzie i czy się uda to zobaczymy za lat 40.
Oby tylko dożyć. 
Pamiętajcie. Dużo snu, dużo roboty, mało jeść i jedno jajko dziennie. To dożyjemy.