Nie. Zupełnie nie nadaję się na takie rzeczy. Blogować to ja kocham. Pisać, Robić zdjęcia. Te filmy.
Ale najlepiej w swoim domowym biurze przy lesie..
No bo tak…
Znaną blogerką na ściankach i z gwiazdami w kwadratowych selfikach to ja nie zostanę.
Piszą do mnie dziewczyny, znaczy piękne oficjalne zaproszenie dostaję drogą mailową.
Na event do Warszawy. Apart robi spotkanie z okazji 90′ lecia Myszki Miki. A Oni mają z nią swoją kolekcję.
Pierwsza moja myśl – jak fantastycznie. Będzie extra. Przecież uwielbiam te dziewczyny, które tam pracują. Uwielbiam blogerki, które z nimi współpracują (genialne dziewczyny z Pica Pica).
No bo samo picie szampana i chodzenie z owym w dłoni mnie nie pociąga. Mnie pociągają rozmowy z fajnymi ludźmi. Ludzie mnie zawsze interesują najbardziej.
No super! Jadę. W tym pociągu przecież posiedzę. W ciepełku, na spokojnie poczytam książkę.
Spotkam się w Warszawie z moimi znajomymi. Pójdziemy na dobrą kolację. Bez pośpiechu.
No będzie w końcu pretekst żeby umyć głowę i ubrać coś innego niż dwie pary jeansów na zmianę, wyjeżdżając po dzieci do placówek szkolnych…
Już sobie w głowie układam zestawy ubraniowe. Co założę żeby było inaczej.
No bomba.. Jadę!
A potem przychodzi rzeczywistość. I myślę, co dzieciom tu muszę naszykować na te dwa dni.
I że to wolę pociągiem niż autem. Trzeba mnie na ten pociąg zawieźć do miasta. Tam na peronie czekać. Zmarznąć. Tam po mieście w ten mróz się przemieszczać.
Trzeba jakoś może wyglądać. Wszystko co zaplanowane na wtorek i środę zrobić w poniedziałek.
Ba! Nawet w niedzielę pracowałam żeby nadrobić te robotę i jechać.
Ale z każdą chwilą myślę.. nie, chyba nie jadę.. i wtedy czuje jakąś taką lekkość.
Ale jak to?! Wyrwij się w końcu! Julka!
I tak ten dialog kilkudniowy w mojej głowie trwał. Rozbudowywał się na role dodatkowe nawet.
Dzwonie do siostry. Ona zdziwiona pyta o co mi chodzi, i dlaczego miałabym w ogóle nie jechać?
Myślę zatem tak. Niech będzie, że to moja Mama przesądzi o wszystkim.
Jak może przybyć do dzieci to jadę! No jadę i już.
– Hej Mamuś, co robisz we wtorek?
– No patrz dziecko, a co potrzebujesz mnie? A my widzisz na bal Emerytów idziemy. (Se myśle, to jest życie! We wtorek na bal!) A co chciałaś?
– A wiesz, bo do Warszawy miałam jechać. Na event. I się waham. Ale to dobrze. Jak macie bal to idźcie na bal. Koniecznie Mamuś idźcie. (a w duchu myślę- jest odpowiedz!)
– Córciu, nie wiem czy już nas zapisali. Ty jedź, a ja odwołam. Ja chcę żebyś Ty jechała.
– Nie, nie Mamuś, ja się nawet cieszę, bo tak nie wiem co robić.
Dzwoni po pół godziny i mówi, że odwołała. Sobie myślę – Matko Boska! Czyli co? Mam jechać?
No przecież mogłoby być, a na pewno by było – pięknie. Śmiesznie, ciekawie, inspirująco.
Ale czy mnie się chce? Wyjść z tego komfortu dresów. Kawy przy moim starym biurku.
I kiedy wyszłam w niedzielę na dwór na ten już przymrozek, i kiedy złapał mnie atak kaszlu po mojej grypie i trzymał mnie całą noc, to stwierdziłam, że ze zdrowiem nie ma żartów.
I to zdrowie, a raczej jego brak, uratował mnie przed trudną odpowiedzią na to pytanie.
Bo ja te wyjazdy bardzo lubię. Wyczekuję. Ale ten dres. Ten codzienny dres…
Dlatego nigdy nie będę znaną blogerką w świecie reflektorów, bo jakbym miała iść w te wszystkie miejsca w których warto się pokazać, to bym nie doszła.
Zatrzymałyby mnie dresy, moja kawa, święty spokój, ukochana rutyna, brak zapału do mycia włosów, brak werwy do wymyślnej stylizacji ubraniowej i wszystko to co człowieka zatrzymać może, aby nie wychodził z codzienności..
Jakby jutro miał być koniec świata, i dziś miałabym robić coś, co da mi szczęście, to mogłaby być to moja ostatnia sobota. Ach, co to była za sobota! Marzenie!
Wstałam rano z dziećmi. Nigdzie nie szliśmy, nikt nie przychodził. W domu ciepło. W piżamach dzieci do południa. Świetnie się bawią. Ja sobie od rana sprzątam. Kurze, lustra, pranie składam, odkurzam, łazienki szoruję. Szafkę pod zlewem dawno niemytą. Chodniki na dwór wyrzucam i pod nimi myje.
Te chodniki na płocie trzepię. W międzyczasie robię herbatę z cytryną i miodem. Dzieci podjadają drożdżówki. Trochę się bawią, trochę leniwie sprzątają ze mną. Nikt mnie nie goni. Na twarzy zmieniam maseczki. Mąż na motorze i wcale mi ten fakt nie przeszkadza.
Coraz bardziej błyszczy. Koce równo, czysto. Lekko. Zlew się bieli. Pralka gra to idę z koszem po wyprane i rozwieszam. Pachnie.
Potem wstawiam obiad. Kurczakiem z podwórka od Madzi pachnie. W piekarniku skórka robi się chrupiąca. Dorzucam tam ziemniaczki i pieczarki. Robię sałatę tzatziki.
Żurek mam od wczoraj.
I wtedy myślę o tych sobotach w rodzinnym domu. Gdzie się sprzątało od rana.
Kołdry i poduszki na barierkę na werandzie wieszało. Potem wieczorem każdy się kąpał jakoś tak szczególnie. Te mokre włosy, świeże piżamy. W kuchni Justynka Mamie układała fryzurę na szczotkę. Potem dużo lakieru.
To była taka sobota co wprowadzała w życie taką pewność. Taki konstans. Poczucie spokojnego żywota. Powtarzalność upewniająca człowieka w myśli i odczuciu, że jest dobrze. Właściwie.
I ja, która często sprząta w tygodniu, żeby weekend był wolny, powróciłam do soboty z rodzinnego domu. Tamtego dnia. I poczułam taką radość. Taką błogość. Nieznośną lekkość bytu.
Wrócił mąż. Zjedliśmy obiad. I kiedy grał z dziećmi w planszówki, ja poszłam poleżeć do wanny z książką. Tak, to jest dzień po którym mógłby być koniec świata.
Bo piękniejszego sobie wyobrazić nie potrafię…
u Królowej.
Gdybym była fotografem ślubnym, fotografowałabym śluby.
Gdybym była fotografem noworodkowym, fotografowałabym noworodki.
Zostając blogerem, nie masz pojęcia jakie wyzwanie przyniesie kolejny dzień.
Zdjęcia zaczęłam robić dla siebie. A teraz często robię je na zamówienie dla kobiet w ciąży, dla nowożeńców, dla firm odzieżowych.
Filmy zaczęłam robić dla siebie. A teraz robię je na zamówienie dla rodzin, ślubne,firmowe. I co sprawiło mi niezwykłą radość – dla samej Królowej.
Genialny projekt pokazania w krótkiej chwili dziecięcej radości z podróży do Zabrzańskich podziemi kopalnianych. Trasa rodzinna, który można zwiedzać już od trzeciego roku życia w Sztolni Królowa Luiza. Przy wejściu do kopalni jest genialny park dla dzieci nazwany Parkiem 12C. Szczególnie inspirujący latem, gdy pełen jest wody do zabawy. Warto śledzić ich stronę internetową. Mnóstwo wydarzeń, pomysłów, imprez. Zorganizowanych na najwyższym poziomie.
Dla chłopaków na tym samym terenie – Park Techniki Wojskowej. Bogaty park pojazdów. Samoloty. Wielkie, potężne maszyny. Jest co oglądać i czym się zachwycić. Dla pasjonatów prawdziwy raj… Że ja też tam jeszcze Taty nie zabrałam.. Zostawiam Wam też link (tutaj), bo dużo zdjęć i można co nie co się zorientować w bogactwie Śląska i Jego mocno wspieranej kultury oraz nauki.
Pokażę Wam krótki filmik zrobiony na zamówienie dla Muzeum w Zabrzu – ten pierwszy.
Drugi film to już nasza prywatna pamiątka dla Benia. Skoro miałam materiał, szkoda mi było nie wykorzystać więcej, aby nasz chłopczyk miał do czego wracać będąc dużym mężczyzną.
Zrobiony stricte dla nas, czyli długie sceny jak się oblizuje językiem :), jak Tata Mu poprawia czapkę w stylu „tata poprawił” 🙂 I nie wybierałam scen najlepszych, a najbliższe memu sercu.
sobą.
Bywa nie raz, nie dwa, że człowiek chce iść inną drogą. Swoją. Wymyśloną. Wymarzoną. Dobrą.
Ale inną. Inną niż reszta podąża.
Iść by chciał bez popychania przechodniów obok, bez obrażania ich i opluwania.
Chciałby pominąć stereotypy, powielane wartości, które bywają uznawane wciąż za jedyne z tych właściwych.
Chciałby wznieść się i lecieć. Wcale nie lepiej, lecz inaczej.
Zostawić w tyle szepty idących w równym szeregu, Ich pomrukiwania, zgorszenie i zbulwersowanie.
Zostawić Ich złe wróżby, sarkastyczne docinki, lekceważące oceny, pomniejszane zasługi, sprowadzane często do ich całkowitego braku.
Bo tylko ten, co zna drogę swoją i którą z duszy swojej i wnętrza dobrze wyczyta…
Tylko ten, co odwagi nabierze (choćby na początku) – zacznie się wznosić…
Dla siebie będzie leciał.
Bo dla innych jak często będzie on wtedy pełzał po ziemi. Ledwo powłócząc nogami..
Jeżeli jednak sam dla siebie będziesz leciał to wiedz i uwierz w to, że z czasem dla wielu lot Twój okaże się zbawienny. Lot Twój odkryje nowe lądy. Lot Twój wzniesie i innych, co odbić się nie zdołali…
Och, jakże często nie dziś. Nie jutro. W czasu wielkie przestrzenie zaopatrz swe żywota.
I idź swą drogą. Niełatwą, nieprostą, niegładką..
Idź tak, by podczas wznoszenia duszę swą uwolnić, i myśli, i słowa. Czyny i wizje.
I dla siebie leć, wierząc w to, że kiedyś, gdzieś, Ktoś za upór Twój, za odwagę i siłę dziękować będzie.
Że Ci co szeptali, co drwili, co palcem wytykali, nagle usta zamkną i pozazdroszczą, że na odwagę swoją się nie zdobyli. Ale latami czekaj. Bo to nie dziś, nie jutro.
Świat już pędzi jak oszalały. Porażkę Twą i sukces jednego dnia pod niebiosa wzbiją. Drugiego zaś dnia, ogrom kolejnych informacji, Twoje dokonania w mysią dziurę wsadzą.
A Ty idź dla siebie. Dla siebie wznieś się ku górze. I zostaw z tyłu słowa niewiary, słowa zniewagi, obrazę codzienną… Zostaw i idź. Bo to wszystko minie, ucichnie. Nikt pamiętał nie będzie..
A Ty nie zawracaj gdy zwątpisz, bo wygrać dasz słowom co miną.
Miną za chwilę, za czas co stanie się niewidoczny, a Ty już drogi swej nie znajdziesz..
Idź swoją drogą. Zaproś Kogoś gdy zechce. Gdy uznasz, że warto. Tych, co żałują też zaproś. Daj Im szansę. Bo i z tego drogę swą budujesz i dzięki temu coraz wyżej wznosić się będziesz.
Patrz z nadzieją gdy kurs obierzesz. Gdy pod wiatr, dodatkowe siły znajdź. Każdy wiatr kiedyś mija.
Słabnie, zmienia kierunek. A Ty leć… Coraz wyżej leć. I buduj to, czego inni bali się zbudować…
Bo z własnych, drobnych, czasami niewidocznych lotów ludzkich, świat jest ulepiony.
I dzięki nim do przodu brnie…
Leć. Wznieś się w swoją stronę.
I choćbyś skrzydło miał zranione, choćbyś lądowania bał się wyjątkowo, choćby brak wiary innych w Ciebie, twe loty obniżał, to Ty leć… Raz spokojnie a raz szybko.
Czasami schowaj głowę pod skrzydło i zdrzemnij się chwilę.
Ale idź swoją drogą. I nie pozwól innym dyrygować kiedy skręcić należy, kiedy się zatrzymać. Jak milczeć trzeba i gdzie sens życia odnajdywać.
Ty po prostu leć…Swoją, inną drogą leć.