Jeśli jest na tym świecie wartość, prawda i wyznanie, w które wierzę bezgranicznie , któremu najbardziej
pragnę podporządkować swoje życie, to karma. Prawo karmy.
Ile dobrego rozdasz – tyle zbierzesz. Ile dasz światu i ludziom – tyle otrzymasz. Wierzę też, że owa karma może przenosić się z poprzednich wcieleń na te, które mamy teraz, a także to, co uzbieramy w tym życiu, może zostać nam oddane w następnym.
Wyobrażam sobie, że te dobre uczynki, zbierane podczas żywota, wkładamy do takiego koszyka, który bez wysiłku i niezauważalnie niesiemy wraz ze sobą przez drogę życia. Kiedy zachodzi taka potrzeba, płacimy tym co nazbieraliśmy, za to czego potrzebujemy. Nie wiem ile miałam w swoim koszyku nazbieranej karmy. Ale mam wrażenie, że po tym co mnie spotkało, jest on do cna opróżniony, a co więcej, nadszarpnięte jest nawet jego dno. Wydaje mi się, że w poprzednim wcieleniu musiałam być samym dobrem, bo za tego życia, aż na tyle szczęścia nie zdołałam zapracować… Dlatego muszę jak najszybciej zdrowieć, aby móc uzbierać choć kilka dobrych uczynków na początek, bo z takim pustym koszem karmy, strach rano nogi na podłogę postawiać, a co dopiero głowę za drzwi wychylać…
Historia ta nie będzie zabarwiana smutkiem i rozpaczą. Będzie okraszona niezliczoną ilością cudów oraz
opowieścią o wielkich ludziach i Ich ogromnych sercach…
Od dziecka paliłam w kuchennym piecu. W żeliwnym, a potem kaflowym. W moim rodzinnym domu w ten sposób rozpoczynał się dzień. W zimowe wieczory biegało się do piwnicy dołożyć do pieca centralnego albo rozpalić jeśli było się pierwszym wracającym do domu. Miałam może dziesięć lat kiedy na łopatę nabierałam węgla i wsypywałam do pieca. Na wyrywki wiedziałam, które okienka otwierać, na ile centymetrów aby był większy cug, luft, czy aby tliło się już spokojnie i szło na grzejniki.
To był przepiękny dzień. Bezwietrzny. Promienie słoneczne kładły się po górach, wzniesieniach i szczytach i odbijały swój blask na świeżo naprószonym śniegu. W tej wędrówce miało się wrażenie idyllicznego połączenia z naturą. Pamiętam, że zamknęłam wtedy na moment oczy, aby zapamiętać tę chwilę. Później przemknęła mi myśl, że piękny obraz gór zabrałam na swoją podróż w ciemność, która zaczęła się kilka godzin później.
Przez długi czas byłam pewna, że nie chcę opowiadać tej historii. Dziś wiem, że jest jedną z najważniejszych części mojej życiowej opowieści.
Ostatnio słyszałam, że najważniejsze w życiu, co człowiek może mieć, to opowieść.
A ta jest moją.
Przeszła mi też taka myśl przez głowę, (bo miałam ich niezliczoną ilość. Nie wiem nawet czy przez całe swoje życie zdążyłam przemyśleć więcej, niż wtedy, podróżując w swojej ciemności…) że może dobrze, iż zdarzyło się to akurat mnie… Znam swoją siłę i odporność na ból. Może gdyby wydarzyło się to którejś z dziewczyn, w ten babski weekend, historia byłaby o wiele gorszą…
Nie byłam też pijana. Mam chorobliwy lęk przed utratą kontroli. Ta właśnie czujność i przezorność kazała mi sprawdzić kominek. Otworzyć wlot powietrza pod szybą, spojrzeć na boki komina, czy nie ma ich więcej. Dlatego to, co wydarzyło się tamtego wieczora nie było głupotą, a tylko zbiegiem pechowych okoliczności. Okoliczności, które mogły zakończyć moje życie. I żadnego z tych zdań nie wstukałabym, patrząc teraz na te swoją czarną klawiaturę.
Skoro dobrze poszło mi w ten dzień z ogniskiem, to wzięłam się za kominek, w którym tego dnia uparcie nie chciało się palić. Polałam płynną rozpałką, zamknęłam drzwiczki, a tam wytworzyły się gazy, niemające gdzie uciec i…
Kiedy nastąpił wybuch, moja twarz była oddalona od niego piętnaście centymetrów. Kucałam i
przypatrywałam się wnikliwie czy tam, za tą szybą wznosi się do góry płomień.
Pamiętam każdą nanosekundę. Przez długi czas, leżąc w szpitalu słyszałam ten dźwięk naprężającej się
szyby. A potem eksplozja. I ciemność.
Kiedy analizowaliśmy okaleczenia mojej twarzy domyśliliśmy się, że ta mała odległość uratowała mi życie. Największy płat hartowanej szyby roztrzaskał się na moim czole i skroniach. Dopiero potem te małe kawałki szkła przecięły mi głowę i pokaleczyły twarz, szyję, dłonie.
Przedziurawiły także szyby w oknach, kilka metrów za mną, jak naboje z wiatrówki.
Przecięcie głowy, rana blisko tętnicy. Wszystko to w tę jedną sekundę układało się tak, aby nie zabrać mi
mojego życia, a ja wyciągałam z mojego koszyka, uzbieraną karmę. Rozdawałam jej mnóstwo przez te dwie sekundy podczas wybuchu. Dziękuję losowi też za to, że miałam jej na tyle dużo, aby nikogo nie było obok mnie. Pomimo ogromnej ilości krwi, ran i oparzeń nie czułam żadnego bólu. Nawet przez moment nie interesowała mnie moja twarz i co się z nią stanie. Myślałam tylko o ciemności jaka pojawiła się przed moimi oczami. I ta niczym nie dająca się zatrzymać prośba, aby jeszcze kiedyś móc zobaczyć swoje dzieci. I ten czas. Czas, w którym nie chcesz otworzyć swoich oczu, bo wtedy będziesz już wiedzieć. Wiedzieć na
pewno. Że jest ciemność. Póki były zamknięte, wciąż tliła się nadzieja. Odsunąć moment tej świadomości.
I mieć nadzieję, że jeszcze kiedyś zobaczę swoje dzieci.
Od pierwszej chwili wiedziałam, że muszę być oazą spokoju i opanowania. Jestem zadaniowa. Choć w życiu codziennym borykam się z wieloma lękami, tak wiem, wtedy wiedziałam, że tylko moja wewnętrzna siła i brak paniki może mnie w jakikolwiek sposób uratować.
Od tamtej chwili wszystko jest opowieścią głosów…
Pamiętam każde zdanie, każdy dźwięk, każdą rozmowę. To niezwykłe jak w jednej chwili, tracąc jeden ze zmysłów, zwielokrotnia się intensywność innego…
Kilka straży pożarnych pojawiło się w trzy minuty. I to ich specjalne auto jakie zwiozło mnie z tej stromej, oblodzonej góry, na którą trudno było wejść.
Gdyby nie Oni wciąż zastanawiam się jak dotarłabym do karetki, która czekała na dole.
Choć minęło tyle czasu wciąż czuję wszystko, gdy zamykam oczy.
Czuję na twarzy mokre ręczniki, jakie przykładają mi do ran dziewczyny. Czuję ich lęk, a w innych niezwykłe opanowanie. Słyszę moją siostrę, która dzwoni na pogotowie i straż.
Czuję ich dłonie w moich dłoniach. Słyszę jak szukają moich butów, do kurtki wkładają portfel i telefon.
Wciąż czuję jak wyprowadzają mnie z domu Strażacy. Zaraz po tym kiedy jeden z nich, pracujący w karetce, otworzył mi oczy i okazało się, że jedno widzi tylko światło, a drugie nic.
Od tej chwili uświadamiasz sobie, że skończył się czas, w którym wciąż możesz mieć nadzieję, że otworzysz oczy, a przed nimi będzie świat. I ten moment, w którym obcy mężczyźni trzymają cię za ramiona, a ty zdana jesteś tylko na ludzi, których od tej pory spotkasz. W ciemności. W samotności. Bo jest COVID i nikt nie może jechać z Tobą. Całkowicie bezradna. Z wielkim, przerażającym strachem. Idziesz w ciemność i masz
świadomość, że z niej nigdy już nie wyjdziesz. I cóż z tego, że w kieszeni masz telefon, skoro nie wyciągniesz go i nie zadzwonisz. Bo istnieje tylko ciemność. Nie odblokujesz i nie wybierzesz numeru.
Kiedy zamykam oczy, słyszę głos Ratownika z karetki z Cieszyna, który przejął mnie, tam na dole, od Strażaków.
To będzie głos, którego nie zapomnę nigdy w życiu, bez względu na to, ile dane będzie mi żyć. Liczę dni, kiedy będę mogła jechać, odszukać załogę z tej karetki i zamiast podać Im dłoń w podziękowaniu, po prostu z całych sił się do nich przytulić. Bo kiedy leżysz tam, zalana krwią i z podziurawioną twarzą nie masz żadnych atutów. Nie możesz być ładna, rozbrajająca, urocza, ciekawa, charyzmatyczna. Pozostaje tylko atut człowieczeństwa. A jak się okazało, dla Ratowników, którzy po mnie przyjechali, był to atut najistotniejszy z możliwych. Wystarczyło być człowiekiem, aby Oni oddali mi całą swoją empatię, troskę, wiedzę i zdolności… Pamiętam każdy szczegół, każde Ich pytanie. Czy mnie światło nie razi? Zgasili je od razu. Czy mi nie zimno? Przykryli w sekundę. Niezauważalnie wbili wenflon. Z największą delikatnością podpinali sprzęty do badań. I to jak się ze mną pożegnali zostawiając na SORze w Bielsku. Nie zabrakło Im też poczucia humoru. Dobrego poczucia humoru.
Czasami myślę, że wiara w odzyskanie zdrowia nie zaczyna się od chwili, w której słyszymy podpięty
pulsoksymetr czy ekg, a od aury Pracowników Służb Medycznych.
Od Ich zaangażowania. Bo Oni tamtej nocy stanęli na głowie, robiąc rzeczy niemożliwe, abym ja, obcy dla
nich człowiek, znalazła się jak najszybciej w szpitalu. I choć wtedy, w tej karetce powiedział mi jeden z Nich, że jest pod wrażeniem mojego opanowania i spokoju, tak teraz, gdy Ich odnajdę i się do Nich przytulę, wypłaczę wszystko to, co wtedy powinnam wypłakać.
Ale wtedy jeszcze nie mogłam. Pierwsza łza spłynęła mi po północy…
Lecz zanim ona wybiła, zszyto mi głowę, zrobiono testy, zastrzyki. Poklejono na szybko twarz.
I tam w tym Bielsku, usłyszałam drugi głos…
Zapamiętujemy ludzkie twarze. To One towarzyszą nam, gdy Ktoś szczególnie zapada w naszej pamięci.
Ja pamiętam głosy. I dotyk. Widziałam ludzi słuchem.
Chyba była niska. Jej głos pamiętam blisko, gdy stała przy moim łóżku. I drobna, bo dłoń jaką mnie głaskała wydawała się taka delikatna. Ilość ciepła jaka płynęła z tej kobiety potrafiła zatrzymać na chwilę mój cały lęk i strach. Potrafiła zatrzymać choć na chwilę galopujące moje myśli. Nie wiem ile trzeba mieć uzbieranej karmy, aby akurat taki Okulista miał nocny dyżur, kiedy Ty znienacka pojawiasz się ze swoją ciemnością.
W tym Bielsku pamiętam też Pielęgniarki. Myły mi ręce, naciskały mydło.
Jedna z nich, sadzając mnie na toalecie, urwała papier toaletowy, poskładała w kosteczkę i podała do ręki. Wiecie jak ceni się taki czyn, kiedy nie masz pojęcia, w którym kierunku wyciągnąć dłoń…?
Tydzień przed tym wydarzeniem pisałam na swoim blogu, że pieniądze mogą załatwić wiele, ale to ludzie
mogą załatwić wszystko. Ta Pielęgniarka, tamtej nocy załatwiła mi papier toaletowy. A wtedy to było
wszystko.
Kiedy po badaniach wieźli mnie do izolatki, podeszła moja Okulistka, i jak za każdym razem,
zaczęła głaskać mnie po ręce. Powiedziała: „Stop! Stop! Dzwonili z Katowic. Biorą Cię do swojego szpitala!”
To była północ. Wtedy popłynęły mi pierwsze łzy. Bo usłyszałam nazwisko Doktora, który mnie do tych
Katowic ściąga i wiedziałam już, że mój mąż o wszystkim wie. A dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych…
Wtedy poczułam się jakby Ktoś powiedział: „Jesteś w domu.”
To piękne uczucie. Choć spowija cię ciemność, czuć odrobinę spokoju.
Bo bez względu na to, co nadejdzie, z czym przyjdzie nam się mierzyć, mój mąż mawia, że jak jesteśmy
razem to wszystkiemu podołamy. I ja do tej pory w to wierzyłam. A teraz jeszcze to wiem.
Kiedy moje dzieci dziś mówią o superbohaterach w pelerynach, ja wtedy widzę mojego Doktora, który zrobił wszystko, aby pomimo Jego nieobecności na dyżurze, w niedzielę rano operowali mnie najlepsi.
Było też śmiesznie. Nawet wiele razy podczas tej nocy czy kolejnych dni, ale nie jestem jeszcze w stanie
tego wszystkiego napisać. Już teraz piszę tego posta trzeci dzień. Muszę zakrywać jedno oko, aby trafiać w litery, w które chcę trafić. A oka zakrywać nie powinnam, bo mózg wyklucza je z patrzenia. A my chcemy je do życia przywrócić, a nie wykluczyć.
Jako, że mam mdłości po całkowitym uśpieniu, to moja Anestezjolog chciała stanąć na wysokości zadania i uśpić mnie tylko miejscowo z dodatkiem „głupiego jasia”.
I jak już błogo mi było i widziałam jakby w oku rozpadające się żółto – czerwone klocki, zaczęłam krzyczeć, że boli…
Czy mnie to bolało? Nie wiem. Ale to dziwne uczucie kazało mi tak krzyczeć.
Zatem darłam się:
– Boli, kurwa, boli!
– Jak boli? – dopytywał z uśmiechem Chirurg (czułam to, że się uśmiecha).
– A w chuj boli! – odparłam z przekonaniem, praktycznie nieprzytomna.
– No to kurwa usypiamy – uśmiechnął się ponownie i poczułam maskę na twarzy.
Tam podczas operacji moich oczu, pewna Pani Doktor zszyła mi najpiękniej na świecie moje łuki brwiowe. I choć smaruję te wszystkie blizny maścią, to chciałabym aby odrobina tych blizn została. Bo one są dobrym wspomnieniem. Wspomnieniem kwintesencji życia – bez ludzi nie ma nic.
W mojej sali naprzeciwko pielęgniarek, stały cztery łóżka. Ale byłyśmy we dwie. Jeszcze wtedy.
I kiedy położyli mnie tam o szóstej rano w tę sobotnio – niedzielną noc, a zaraz potem otworzyli drzwi, aby szykować mnie do operacji, usłyszałam z łóżka na przeciwko głos:
– Cześć, ja jestem Ania, a Ty?
Wydawałoby się, że koszyk z moją karmą jest już pusty, ale on jeszcze nawet w połowie nie został opróżniony – można by myśleć – biorąc pod uwagę, ile jeszcze dobra na mnie czekało.
Ania była cudownym człowiekiem, już Babcią.
Nie wiem, nie wiem naprawdę co uczyniłam w poprzedni wcieleniu, bo trudno mi uwierzyć
w to, że nie był to film i podstawione anioły.
Ania powiedziała w niedzielny wieczór tak:
– Wiesz, mieli mnie operować w czwartek. Z czwartku przełożyli na piątek. A potem z piątku na
poniedziałek. Wkurzyłam się, ale ja już wiem dlaczego tak się stało. Tak miało być. Ja tu miałam na Ciebie czekać, aby móc się Tobą opiekować Kwiatuszku.
A opiekowała się mną najpiękniej. Jakby była moją Mamą. A w chwili, w której zaczęła się o mnie troszczyć wiedziała tylko tyle, że mam na imię Julia. Bo nadal nie miałam żadnych atutów. Tylko
swoje człowieczeństwo. A Ona miała swoje. I to wystarczyło, aby troszczyć się o moje życie.
Bo choć dziś widzę mniej wyraźnie, to świat widzę o wiele lepiej. Więcej w nim dostrzegam szczegółów. Pielęgniarki zmieniały się zdecydowanie zbyt szybko. Nie udawało mi się nimi wystarczająco
nacieszyć. A od każdej chciałoby się spod fartucha wyciągnąć kawałek Ich serca i wziąć ze sobą do domu. Bo te serca miały ogromne.
To jest morze opowieści. Nie! To ocean opowieści o Ich cierpliwości, wytrwałości, chęciach i niesłabnącym zaangażowaniu z dowcipem w tle…
Ten szpital to czas zasłyszanych rozmów. To czas, w którym godziny odmierzały kroki i dźwięki.
A potem moje myśli.
Pamiętam chwilę przed operacją, jak Ktoś stanął w naszej sali przy oknie i powiedział:
– Co za pogoda?? Taka śnieżyca!!!
Pomyślałam wtedy jak bardzo chciałabym na tę śnieżycę patrzeć. I że nic, a nic by mi ona nie
przeszkadzała. Mogłoby padać nawet do lipca. Oby tylko widzieć to, co za oknem.
Myślałam też o tym, że zaledwie kilka dni wcześniej zastanawiałam się jak to będzie, gdy mojemu synowi
przyjdzie zaczynać pierwszą klasę w trybie on-line…? Jak mu wytłumaczyć, że trzeba się skupić. Ileż
samemu dopomóc w nauce… I w tym szpitalnym łóżku, leżąc w ciemnościach zapragnęłam jednego, abym mogła przeczytać mu zadanie z podręcznika. To było moje jedyne, największe marzenie. Móc przeczytać polecenie w podręczniku dla pierwszoklasisty.
Czy mnie coś w tym szpitalu przeszkadzało? Nie. To było wspaniałe miejsce. Ciepłe.Bezpieczne.
Myślałam o tych, którym na wojnie wybuchały bomby i raniły tak samo twarz i oczy. Potem z tym bólem, strachem i kalectwem zabierani byli do niewoli. Tam w mrozach, głodzie, pogłębiających się
cierpieniach umierali, wcześniej dogorywając w nieludzkich warunkach. Albo jakimś cudem dochodzili do siebie, aby potem w swojej nieuleczonej ślepocie tkwić w tej wojnie nie tylko pomiędzy krajami, ale i w
osobistej walce z codziennością.
Ja leżałam w wygodnym łóżku, w czyściutkiej pościeli. Pod dwoma kołdrami, bo po operacji było mi zimno. Miałam podawane kroplówki, zastrzyki, krople. Obok była Pani Ania. I cały sztab znakomitej Służby Zdrowia. I choć wciąż leżałam w ciemności, czułam się bezpiecznie.
Mój mąż wykupywał mi audiobooki, a ja nie mogąc spać całe noce, wsłuchiwałam się w te opowieści.
Pod ciepłą pościelą, serdecznego, skąpanego w nocnej ciszy szpitala.
Głosy Pielęgniarek podpinających mi o świcie kroplówki mogłabym przyrównać do jednego
z najpiękniejszych, wiosennych ptasich koncertów przy naszym lesie. To takie dźwięki, które dają podobne odczucia – błogości, spokoju i wdzięczności.
Tu gdzieś należałoby zamykać tę historię. Łapać w klamrę. Powoli tworzyć zdanie, które nada tej opowieści przesłanie.
Ale choć była to moja opowieść, tego gdzie byłam wtedy ja, druga działa się tutaj. W domu.
I nie wiem jak mogła taka powstać, bo koszyk z karmą ma już wydarty na dnie ratanowy splot.
Tę opowieść zacznę od tego, gdy nagrałam wiadomość na telefonie…
„Madziu, dziś wychodzę ze szpitala. Marzą mi się dwie rzeczy. Pierwsza to zobaczyć swoje dzieci, a druga to zjeść Twoje tiramisu z truskawkami.”
Za dosłownie minutę dzwoni mój mąż i mówi, że przed chwilą była Madzia i przywiozła mi pełno pyszności.
I możecie mi wierzyć albo i nie, ale tak dosłownie wygląda moje życie.
Potem siedziałam wygodnie na kanapie z tą wielką misą tiramisu i jadłam wielką łyżką.
Ale ta część historii zaczyna się jeszcze wcześniej.
Zanim nastało południe po nocy feralnego wybuchu, moja Mama była już w moim domu.
Tuliła moje dzieci, przed którymi wszyscy ukrywali wtedy jeszcze prawdę.
A wtedy prawda była najgorsza. Rokowania mojego wzroku dramatyczne.
Nasz Okulista w pelerynie bohatera informował o wszystkim bezpośrednio mojego męża.
Ale ja żyłam w swoim świecie. W którym miałam rozrysowany cały plan życia i tego jak żyć, aby nie być dla dzieci kulą u nogi. W pierwszej fazie swojej ciemności myślisz o tym, że nie zobaczysz Ich w odświętnych strojach na szkolnych uroczystościach. Nie zobaczysz jak się zmieniają. Nie będziesz grać z nimi w piłkę i w chowanego. Ale potem przestajesz myśleć o tym co wzrusza, a zaczynasz twardo stąpać po ziemi. Myślisz, kto odbierze ich z popołudniowych zajęć, a kto ze szkoły. Kto ugotuje im obiad. Myślisz tylko o tym, jak nauczyć się żyć w takiej formie, aby Twoje dzieci nie przestały być szczęśliwe.
Moja siostra opowiadała mi potem, że gdy zabrała mnie karetka, wpatrywała się całą noc
w dachowe okno i myślała, że to niemożliwe, że miałabym już nigdy nie ujrzeć nocą gwiazd?
Ale ja o tym co miałabym zobaczyć myślałam mało, a może wcale. Myślałam tylko o dzieciach.
W opowieści jaka toczyła się w moim domu jest ogrom miłości i wsparcia.
W moim domu kiedy ja jestem w szpitalu, jest rodzina, są moi sąsiedzi, przyjaciele. Niezliczona ilość ludzi.
Kiedy wracam, dom lśni czystością i tonie w kwiatach. Moja Mama wyszykowała mi wszystkie skrzynki
ogrodowe na wiosenne sadzenie. Zanim wróciłam Mama zapytała mnie czy chce pokazać się dzieciom czy
wolę, aby zabrała je do siebie przed moim powrotem…
Bardzo chciałam je zobaczyć i chciałam, aby One zobaczyły mnie.
Mój wygląd przerażał. I kiedy spostrzegłam strach w oczach syna, przeszła mi przez głowę myśl, czy decyzja owa była słuszna. Dziś wiem, że tak. Codzienność moich dzieci jest wielką sielanką, a ja chcę aby wiedziały o życiu coś więcej. Że bywa i takie. Nie tylko w przestrogach czy telewizji. Aby wiedziały, że nasz świat nie jest tylko spokojny i beztroski. Aby wiedziały, że choć Ich rodzice mają wielką siłę i moc, tak nie są nieśmiertelni. Że nic nie jest nieśmiertelne.
Ale chce też, aby wiedzieli, że póki śmierć nie przyjdzie – mamy wybór.
Mamy wybór pomiędzy siłą, wiarą i wdzięcznością, a zniechęceniem, rezygnacją i żalem.
Dostałam w tej chorobie piękną paczkę i list od mojej czytelniczki. Pisze Ona w nim, że spotkała kiedyś
księdza, który wkurzał się gdy ludzie życzyli sobie zdrowia. Nie dlatego, że go nie cenił, tylko powtarzał, że cóż z tego, że człowiek ma zdrowie, a nie ma nadziei…
A ja zawierzam właśnie tylko nadziei. W niej pokładam swoją siłę.
Nasz Okulista w pelerynie bohatera mówi, że jeśli wzrok wystarczająco nie odbuduje się do roku, to czeka nas plan b, czyli przeszczep.
A ja mówię: „No i dobra! Czekamy. I czas pokaże co dalej. Razem damy radę ze wszystkim.”
Każdego dnia budzę się rano i odnajduje w sobie nowe pokłady siły i humoru. Zaraz po nocy, w której
nachodzą mnie lęki i budzę się co chwila, aby otworzyć oczy i sprawdzić, czy coś widzę…
Po tym doświadczeniu rodzą się w człowieku dwojakie uczucia. Pierwsze z nich to wielka gloryfikacja życia. Każdej jego chwili. Z większą uwagą zakładasz dziecku włosy za ucho i dłużej przytrzymujesz usta na jego czole. Natomiast drugą jest przerażający lęk. Uświadamiasz sobie, że tragedia i utrata zdrowia nie jest już tylko powtarzanym frazesem, a faktem który przychodzi znienacka. Wszystko to staje się namacalne. I ulotność życia nie jest już tylko przypominaną sobie myślą, która sprowadza Cię do pionu, kiedy zbyt mocno rozbestwiasz się wobec życia.
Był jeden dzień. Jeden jedyny kiedy pękłam. Pozwoliłam sobie na słabość. Wypłakałam wszystko to, co
przez ten czas wypłakać chyba powinnam, ale moja siła i pozytywne nastawienie to przyduszały.
I kiedy spadła mi ostatnia łza, w objęciach męża i sąsiadów, uświadomiłam sobie, że to niezwykły przywilej móc płakać nad swoją chorobą.
Moje dzieci były najszczęśliwsze u Dziadków i Cioci Justynki. Nie odczuwały tam strachu ani lęku.
Nie było chwili, aby nie otworzyć drzwi i nie znaleźć przed nimi obiadu, kwiatów, ciast i tortów. Nowych
ciuchów, które podziurawił mi wybuch, torebek na telefon, abym miała go przy sobie, naturalnych kosmetyków do pozszywanej twarzy i głowy, wód ze srebrem, paczek, listów i kartek od czytelników. Niektórzy potrafili przyjechać sto kilometrów po to, aby postawić mi pod drzwiami kosz z kwiatami i krakowskimi smakołykami.
Moja rodzinna lekarka dzwoniła i pytała: „Co mogę dla Ciebie zrobić? Jestem do Twojej dyspozycji.”
I dołączyła serce.
I wciąż, niezmiennie nasz bohater w pelerynie, który odpowiadał na każdy nasz lęk.
Ale przede wszystkim niewyobrażalne wsparcie. Ilość telefonów jakie odbierał mój mąż każdego dnia z
troską o moje zdrowie i zapytaniem „ Co możemy dla Was zrobić?” było trudne do uwierzenia.
Nie było i nie ma wciąż dnia, żebym przed snem nie płakała. Potrafię zalać połowę poduszki łzami. Cichutko, gdy nikt nie słyszy. Nie. Nie z rozpaczy. Z wdzięczności. Wciąż tak trudno mi uwierzyć w to szczęście. Że to życie jest moje. Jak jeden człowiek może mieć tyle dobrego, tyle ludzi dookoła siebie? Jak?
I kiedy mój mąż mi kropi dziennie dziesiątki razy te moje oczy, to pomiędzy każdą kroplą całuje mnie w czoło i mówi: „Skoro Cię to tak szczypie, to żebyś miała w tym odrobinę przyjemności.”
To wielki przywilej móc płakać nad swoją chorobą. Bo to znaczy, że mam tylko to jedno zmartwienie. Jeśli miałabym większe w życiu problemy, niezapłacone rachunki, pustą lodówkę, choroby dzieci, niedołężnych rodziców, męża skurwysyna, to może nie miałabym czasu jako Matka, płakać nad sobą. A ja mogę. To wielki przywilej. Bez względu na diagnozę.
Oko lewe już prowadzi mnie przez życie. Pięknie daje rade.
A to o nie bano się najbardziej, bo nie dało się go zobaczyć przez to, że całe było zalane krwią.
I dlatego też ja przez te krew nic nie widziałam.
Oko prawe, po pięknej operacji, zszyciu rogówki, wyciągnięciu tęczówki (czy cokolwiek to było) będzie goić się pół roku. Po tym czasie ściągnięcie szwów. A potem pół roku obserwowania czy jest lepiej. Jeśli osiągniemy 60% widoczności to ja będę szczęśliwa. Jeśli nie będzie poprawy to szykuję się plan b czyli przeszczep. Dziś na oko prawe, jeśli siedzielibyście dotykając mnie kolanem, wiedziałabym, że siedzi obok mnie człowiek, ale nie potrafiłabym określić nawet Waszej płci. Zostanie też prawdopodobnie mniejsze.
Kiedy nożyczkami tnę sznurek, patrząc na niego prawym i lewym okiem, to robię to kilka razy, bo nie
trafiam. Kiedy łyżką wkładam śmietanę do garnka, to trafia dopiero czwarta, bo trzy wrzucam obok. Śmieję się z tego, gdy to opowiadam, bo jeszcze chwilę temu miałam ten strach, że nigdy Im nic nie ugotuję…
Zatem czym są trzy łyżki śmietany na kuchence? Tylko wielkim szczęściem od losu.
Twarz i rany na ciele goiły się, mieliśmy wrażenie, z godziny na godzinę. Może to kwestia ogromnej ilości sterydów, antybiotyków. Choć na mnie zawsze goi się jak na psie.
Dostałam jeszcze jedno życie. Jeszcze raz zasadzę coś z moją Mamą w ogródku, uprzątnę taras przed latem, otworzę szeroko okna, gdy nadejdzie wiosenny dzień. I zobaczę swoim jednym okiem, co za tym oknem mam. A mam wszystko. Mam Cały Świat.
Najbardziej płaczę ze wzruszenia. Nie ze smutku czy strachu.
I załkałam najmocniej w drzwiach. Przytulając moją Mamę, gdy odjeżdżali z Tatą i moimi dziećmi, abym ja mogła chorować. Bo mam 37, zaraz 38 lat, a wciąż mogę być dzieckiem, któremu gdy dzieje się krzywda przychodzą z pomocą Rodzice. Pełni siły, wiary, oddania.
Bo kiedy przyszłam ze szpitala powiedziałam:
– Wiesz Mamuś, wstawicie pranie, ja Wam powiem co i jak. I Ich spakujemy.
(Jechali tam w końcu na ponad dwa tygodnie.)
To ona odparła:
– Wszystko jest poprane i pochowane do szafek Córuś.
Mamy w domu cztery kosze na pranie. Odnalazła wszystkie.
Kiedy byłam jeszcze w szpitalu, nie mogłam zadzwonić do rodziców. Wiedziałam, że jeśli usłyszę Ich głosy w słuchawce, to nie tyle zacznę płakać, co łkać nieprzytomnie i godzinami nie skończę.
Przypomina mi się wiele rzeczy. Choć zapiszę ich tu zaledwie garstkę.
Kiedy byłam w szpitalu, zadzwonił mój mąż w niedziele wieczór i powiedział:
– Wiesz Puszku, umyłem dzieciom włosy i rozczesałem. Składam Ci wielkie pokłony.
Tosia spała z Babcią. A Benio z Tatą. Pewnego wieczoru mówi:
– Tato, mógłbyś spać po stronie Mamy? Żebym choć we śnie myślał, że ona tu jest…
Kilka dni temu, zadzwonił do mojego męża nieznany numer. Odebrał. Z drugiej strony ten głos…
– Dzień dobry, Pana numer był podany do kontaktu, pozwoliłam sobie zadzwonić. Chciałam zapytać jak
Pana żona? Jestem Okulistką, która przyjmowała ją w szpitalu w Bielsku.
Kiedy napisałam to mojej siostrze, odpisała mi…
„No nie wierzę!?! To się nie dzieje naprawdę!!! Ja rozumiem mieć szczęście do ludzi, ale kurwa aż takie??? Julka przeginasz!!!”
W mojej teraźniejszej codzienności muszę nauczyć się ogarniać rzeczywistość w odrobinę innej formie. Ale to mój jedyny problem, więc będę go dźwigać tak, żeby wcale go nie czuć.
Bo dźwigać to z żalem, byłoby grzechem. Nie mieć nadziei byłoby natomiast przestępstwem.
Bo ilość dobroci, serdeczności, myśli i modlitw bliskich i moich czytelników jest tak ogromna, że starczy nie tylko na moje oczy, ale i na oczy jeszcze innych potrzebujących. A ja się tym szczerze podzielę.
Cudów tej nocy zdarzyło się kilka.
Pierwszym z nich był kształt i kurs wybuchającej szyby i to, że nie odebrała mi życia i nie ofiarował mi
całkowitej ślepoty.
Drugim Straż Pożarna, która pojawiła się w przeciągu pięciu minut i Ich pojazd, który ściągnął mnie z góry.
Trzecim ogromnym – karetka. Podobno gdybyśmy zadzwonili trzy minuty wcześniej czy później, nikt by po mnie nie przyjechał przez najbliższe kilka godzin. Jest czas COVIDA i nie ma karetek.
A ona była w ciągu kilku minut.
Myślę, a nawet wiem, że cudem byli Ratownicy, którzy na mnie w tej karetce czekali.
Piątym głos i ciepło niezwykłej Okulistki.
Szóstym wszystkie Pielęgniarki jakie dane było mi na tej drodze spotkać.
Siódmym Okulista w pelerynie bohatera, który uratował mi życie.
Talent Chirurga i Jego załogi.
Cudem była moja Ania. Wciąż dźwięczy mi w głowie: „Cześć, jestem Ania, a Ty?” I to jak miesza mi herbatę. Jej poczucie humoru.
Tamtej nocy zdarzył się jeden pechowy zbieg okoliczności i niezliczona ilość cudów.
Zatem czy ja miałabym prawo mieć żal do losu? Nie…
Bo żal może wszystko zabrać, za to wdzięczność może wszystko człowiekowi dać.
