ręce.

pierwszy wywiad przeczytałam 7 lat temu.(moża odnaleźć tutaj.)
moja siostra wyrwała go z gazety i czasami czyta uczniom na lekcji. od 7 lat nosi w teczce z wydartymi tekstami, które przytacza na lekcjach języka polskiego.
za to ten, przeczytałam niecały miesiąc temu.
była może druga w nocy. mój mąż zasnął na kanapie, a ja siedziałam obok i łzy spływały mi po szyi. nie potrafiłam ich opanować. nie z żalu! nie! żal to mi zupełnie innych ludzi.
ja tak zanosilam się nad pięknem tego człowieka, że aż w gardle bolało. bo to jest piękny człowiek.
pewne zdania czytałam po kilka razy i coraz bardziej rozmywały mi się litery, bo oczy chciały utonąć.
nie spałam do rana. byłam zachwycona i powiedziałam sobie, że znajdę kontakt, opublikuję i pomogę, by to auto się udało.. ja wiem, że są ludzie, którzy potrzebują na chleb.. a tu „tylko” auto.. ale ja bym chciała Jej za to piękno, które ma w sobie, tak dać co tylko mogę. nawet teraz mam tą kluchę w gardle.
Anna Krupa, nie ma rąk. od urodzenia. tak Jej nikt nie dał.. ale niejeden ręce ma, a żyje jakby Mu urwali.
Pani Anno, gdziekolwiek teraz Pani jest, pewnie w Piekielniku… Jest Pani PIĘKNYM człowiekiem.
dziś mało co nas wzrusza.. nad niczym się nie zatrzymujemy, ale każde Pani słowo brzmi mi w głowie i dudni na kolejnych 7 lat..
pomyślałam sobie, że gdyby każdy mój czytelnik przelał choć złotówkę, to byłoby to auto jak marzenie.
minął od publikacji tekstu miesiąc, udało mi się skontaktować z autorką wywiadu i otrzymać dane do pomocy.
nie proszę Was nigdy o nic.. o nie.. prosiłam ostatnio o zgłaszanie się do banku szpiku..
ale tak mi się marzy, by do Pani Anny wyciągnąć ręce.. tak bardzo mi się marzy.dzień później dostałam maila od czytelniczki „patrz Jula, jesteście bardzo podobne” i link do tej rozmowy.
wtedy popłakałam sie po raz drugi..
daleko mi, by być tak mądrym człowiekiem, ale każdego dnia bedę się starać. mocniej i mocniej..rozmoawa Małgorzaty Wach z Anną Krupą. Wysokie Obcasy  26.03.2015

„Pamiętasz, kiedy po raz pierwszy zabrakło ci rąk? 

Tak. To było 26 września 2007 roku. Wtedy na świat przyszła moja córka Emilka. Pamiętam moment, kiedy pielęgniarka niosła Emi i była już bardzo blisko mojego łóżka, a ja nie mogłam dotknąć swojego dziecka. Wtedy pomyślałam, że chciałabym mieć ręce.

Od tamtej pory minęło siedem lat. Co się zmieniło?

Emi chodzi już do pierwszej klasy, a ja mam 33 lata. Przeniosłam się z klasy, w której uczyłam angielskiego, do szkolnej biblioteki, gdzie dostałam etat. Zrobiłam prawo jazdy. Kiedy Emi miała dwa lata, przeprowadziłyśmy się z domu cioci, gdzie mieszkałyśmy, do mojego rodzinnego domu. Pożegnałam mamę, która zmarła na raka Pokonałam setki kilometrów samochodem, skończyłam dwa kierunki studiów podyplomowych, wzięłam kredyt na remont domu. Dużo tego wszystkiego było. Nie zmieniło się właściwie tylko to, że nadal mieszkamy w Piekielniku koło Czarnego Dunajca.

Kilka tygodni po urodzeniu Emilki „Wysokie Obcasy” opublikowały artykuł o was. Mówiłaś, że ten tekst wywrócił wasze życie do góry nogami.

Przede wszystkim uruchomił lawinę dziennikarzy, którzy przetaczali się przez nasz dom. W końcu zaczęłam odmawiać wywiadów. Chciałam się cieszyć życiem z Emi, a nie tylko o tym życiu opowiadać. Zresztą trudno było w kółko odpowiadać na te same pytania.

To znaczy?

Jak zamierzam sobie poradzić z wychowaniem Emilki. Czy się nie bałam, że dziecko urodzi się bez rąk. Czy ojciec Emi będzie z nami mieszkał. Jak tę sytuację przyjęła moja rodzina. Na jaką pomoc mogę liczyć ze strony państwa. Czy się nie boję, że zrobię dziecku krzywdę. Ludziom się w głowie nie mieściło, że kobieta bez rąk może urodzić dziecko, a potem to dziecko samodzielnie wychowywać.

Gdybyś miała ręce, to może też byś się dziwiła takiej kobiecie?

Możliwe. Z drugiej strony uważam, że zanim się kogokolwiek oceni, trzeba tego człowieka poznać. Takim, jakim jest, a nie takim, jakim go sobie wyobrażamy. W równym stopniu dotyczy to osób niepełnosprawnych i sprawnych. Jedna osoba, która jeździ na wózku, będzie ciągle siedziała w domu, bo się będzie bała, że sobie poza nim nie poradzi, a druga wskoczy na wózek i objedzie świat. Pozycja startowa obu tych osób jest taka sama, a jednak ich życie wygląda zupełnie inaczej.

Jak myślisz, dlaczego?

Kluczem do samodzielnego życia nie są ręce ani nogi, tylko sprawnie działająca głowa. To od niej się wszystko zaczyna. Wiele zależy też od tego, ile miłości dostaliśmy na starcie. Mnie nikt z domu nie wypychał, ale też mnie nie ukrywał. Mama od najmłodszych lat mi tłumaczyła, że jestem taka sama jak inne dzieci, a to, że nie mam rąk, nie znaczy, że jestem kimś gorszym, po prostu mam przez to trudniej niż inni. I ona mnie do tych trudów przygotowała.

Przytoczę dwa komentarze, które pojawiły się po publikacji tekstu o tym, że zostałaś matką. „Skoro nie może się zajmować dzieckiem jak należy (a nie może z powodu kalectwa), to trzeba się było zabezpieczyć. Czemu dziecko ma cierpieć przez głupotę matki?” i „Ta kobieta wymaga pomocy. Teraz jej dziecko wymaga pomocy. Niech sobie urodzi jeszcze jedno dziecko – będzie miała wyższe zasiłki. To też jakiś sposób na życie. Całkiem wygodny”. Co byś dzisiaj powiedziała tym ludziom?

Czytałam te komentarze. Nie wiem, czy jest sens cokolwiek mówić. Na szczęście te smutne prognozy się nie sprawdziły. Emilka jest zdrowa, ma ręce i nogi, wychowuję i utrzymuję ją sama, sama też spłacam kredyt, wożę ją samochodem do szkoły. Pracuję i bardzo tę pracę lubię. Zamierzam zacząć kolejne studia. Jestem normalną matką, której po prostu nie urosły ręce. Nie widzę w tym nic szokującego.

Z drugiej strony myślę sobie, że takie komentarze to jest jakiś rodzaj przenoszenia własnych lęków i ograniczeń na innych. Jak ktoś sobie nie wyobraża normalnego funkcjonowania bez rąk, to z góry zakłada, że ktoś inny także nie jest w stanie w ten sposób żyć samodzielnie, a co dopiero urodzić i wychować dziecko. Tyle że ja się bez tych rąk urodziłam, więc od dziecka ich funkcje przejęły nogi, stopy, ramiona i zęby. Głowę też mam sprawną.

Na szczęście o wiele więcej było pozytywnych reakcji.

To prawda. Wielu ludzi mówiło, że mnie podziwia. Dostałam dużo serdecznych listów i prezentów dla Emi. Godziłam się na wywiady, bo chciałam pokazać osobom niepełnosprawnym, że – mimo pewnych ograniczeń – mogą żyć pełnią życia, a niepełnosprawność nie wyklucza macierzyństwa. Moja historia stała się motywacją do działania dla wielu sprawnych osób. Jedna z koleżanek powiedziała, że dzięki mnie skończyła dwa kierunki studiów. Uznała, że skoro ja mogę, to ona powinna przynajmniej spróbować.

Wróćmy do czasu tuż po urodzeniu Emilki. Kto ci wtedy pomagał?Głównie moja siostra Ela i siostrzenica Sylwia. Mogłam na nie liczyć absolutnie we wszystkim. To one kąpały Emi, zanim skończyła trzy miesiące, później kąpałam ją sama. Dziewczyny pomagały mi też w codziennych pracach. Sylwia przez pierwsze miesiące chciała z nami mieszkać, aby być w pobliżu, tak w razie czego, ale się nie zgodziłam. Uznałam, że nie będę nikomu organizować życia. Miałam jednak taką świadomość, że jak sobie z czymś nie poradzę, to mam rodzinę. Na braci i dwie pozostałe siostry także mogłam liczyć. Ich obecność dawała mi poczucie bezpieczeństwa.A przewijanie, ubieranie?Przewijać Emi zaczęłam niedługo po porodzie, zresztą to nie było pierwsze dziecko, które przewijałam. Kilka lat wcześniej zajmowałam się swoją siostrzenicą Marysią. Z ubieraniem też nie miałam problemu. Nie lubiłam tylko ubranek zapinanych na guziki. Stopami trudno się je zapina.Co było najtrudniejsze przez te pierwsze miesiące?

Znoszenie wózka po schodach.

Sama znosiłaś wózek po schodach?

Najpierw znosiłam wózek, a potem Emilkę. Wózek brałam na ramię, a Emilkę w koc i w zęby, od spodu przytrzymywałam ją ramieniem. Potem osiem-dziesięć schodków i szłyśmy na spacer.

No to teraz ja ci zadam pytanie, które słyszałaś już dziesiątki razy: nie bałaś się, że może się stać coś złego?

Jak się ma małe dziecko, to człowiek często się czegoś boi, ale znoszenia Emilki po schodach akurat się nie bałam. Najtrudniejsze chwile przeszłyśmy, kiedy się okazało, że Emilka ma chore nerki. Jak każda matka marzyłam o tym, by moje dziecko było zdrowe. Na szczęście udało się ją wyleczyć i dzisiaj wszystko jest OK.

Była taka rzecz, której nie byłaś w stanie zrobić przy Emilce?

Gdy się nauczyła biegać, to trudno mi ją było złapać, jak uciekała. Wtedy się najbardziej bałam, że może np. wybiec na ulicę.

Tata Emilki ma z wami kontakt?

Tak. Czasem nas odwiedza. Dużo rozmawiają też z Emilką przez telefon. Widzę, że im większa jest Emilka, tym lepszy jest ten kontakt.

Tyle?

Tyle.

Pomaga wam finansowo?

Utrzymuję Emilkę sama. Oczywiście w razie kłopotów nadal mogę liczyć na rodzinę.

Jak sobie radzicie?Mam rentę plus to, co zarobię w bibliotece. Kiedy mi brakuje pieniędzy, to nie załamuję nóg, tylko kombinuję, jak te pieniądze dodatkowo zarobić. Muszę tylko pilnować, aby nie przekroczyć progu dochodowego. Zdarzyło mi, że musiałam zwrócić rentę ZUS-owi, bo przekroczyłam dochód o kilkadziesiąt złotych. Teraz jestem bardziej uważna, liczę każdą złotówkę, zwłaszcza że mam na karku kredyt.Wzięłaś go na remont domu?Tak. Wzięłam kredyt, żeby wyremontować dom rodzinny, który ma ponad 50 lat i dotąd nic nie było w nim robione. Wymieniałyśmy tylko z mamą okna, kiedy jeszcze żyła. Kilka lat temu wszystko się zaczęło sypać, od komina i dachu począwszy, na instalacji elektrycznej skończywszy. Doszło do tego, że kilka razy paliło się nam pod boazerią. Mieszkanie w takich warunkach było ryzykowne. Wzięłam kredyt na 20 lat. Śmieję się, że podpisałam cyrograf, ale nie było innego wyjścia.Dostałaś kredyt bez problemu?

Tak. Brałam go w oddziale banku, w którym mam konto od czasu studiów. Ludzie już mnie tam znają. Nie musiałam im tłumaczyć, jakie mam dochody i skąd pochodzą, bo oni już to wiedzieli.

Wysoką masz ratę?

1100 zł. Na szczęście w złotówkach, ale i tak czasem boję się bankructwa. To chyba jeden z moich największych lęków.

Masz jeszcze jakieś?

Tak. Boję się, by Emi znów nie zachorowała, i tego, by nam się samochód całkiem nie rozsypał, bo będę musiała na nowo organizować nam życie. Na zakup nowego auta po prostu mnie nie stać, a mieszkamy z dala od miasta. Do Czarnego Dunajca mamy 7 km. Bardziej niż brak rąk dokucza mi czasem brak pieniędzy. Nieraz długo się zastanawiam, zanim po coś sięgnę w sklepie, bo kredyt, opłaty, paliwo, jak wyskoczy coś dodatkowego, to bywa naprawdę ciężko, ale nie chcę narzekać. Zapytaj, co mnie najbardziej cieszy.

W takim razie opowiedz, co cię najbardziej cieszy.

Oczywiście czas, który spędzam z Emilką. Staram się, żeby umiała się cieszyć drobnymi rzeczami. Jak była mała, to bardzo lubiła oglądać bajki, a potem te bajki razem ze mną odgrywać. Przez długi czas była faza na „Czerwonego Kapturka”, raz ja byłam babcią, a Emilka Czerwonym Kapturkiem, potem ja Czerwonym Kapturkiem, a Emilka babcią, i tak przez pół dnia. To ona mnie mobilizuje do wielu rzeczy, np. uczę się pływać, bo Emilka zarządziła, że będzie ze mną chodzić na basen. Cieszy mnie to, że się dobrze uczy. Korzysta z wielu zajęć pozalekcyjnych i ciągle coś nowego wyszukuje, np. ostatnio musiałam ją zapisać na taniec góralski. Ma zupełnie tak jak ja – nie potrafi usiedzieć w miejscu.