kiedy już?

Kiedy jest już wojna?
Czy to wtedy, gdy w telewizji straszą?
Czy już wtedy, gdy się głowy państw zanadto panoszą?
Czy gdy ktoś czołg przy granicy postawi?
Na nasze niebo wleci?
Przecież mówi, że on tylko tak, dla ćwiczeń…
A my w to wierzymy.
Przecież każdego dnia, ktoś, gdzieś, nas okłamie.
Media zbyt hucznie każdą sprawę nagłoszą.
Jeszcze nie ma się co bać.
Jeszcze przecież dzieci do szkoły idą. I nauczyciele przyszli.
Sklep na rogu otwarty. I benzynę zatankować można.
Wojny nigdzie nie widać. Jeszcze jej nie ma.
Czy to czas uciekać? A po co?
Zostawić dom ciepły, pewny…
Gaz, prąd i masło z cukrem?
Na cóż okna ryglować?
Jeszcze przecież wypłata na konto zeszła, i film zabawny o dwudziestej nadają.
Jeszcze chleby w piekarni pieką.
I pociągi o właściwej porze kursują.
Nie słychać strzałów. Nie ma nikogo na chodniku z bagnetem w dłoni…
Bomby i armaty nie zerwały jeszcze żadnych nić pajęczych.
Przymrozek powrócił. Zwyczajny.
Jest jeszcze cicho.
Budzą się zaledwie ptaki po zimie.
Woda z kranu płynie.
Jeszcze jej nie ma. Nie tak wygląda. Nie tak wyglądać powinna.
Jeszcze się wciąż ludzie guzdrają i spieszą jak zwykli co dzień.
Jeszcze kolejek z zapakowanymi autami pod granicą nie ma.
Nikt pieniędzy z banku nie wyrywa.
Jeszcze się okna umyć planuje, bo wiosna idzie. Nie wojna. Bo jej przecież nie widać.
Szum wiatru codziennego słychać. I światła na rogatce w tym samym rytmie się zmieniają.
Jeszcze nie spadła bomba. A jeśli już, to gdzieś tam, daleko. Tu jest jeszcze cicho i obiad pod pokrywką pyrka.
Jeszcze nie zabili człowieka. A jeśli już, to gdzieś tam, daleko. Tu jeszcze zdrowi jesteśmy i krwi nie widać.
Uciec przyjdzie jeszcze pora. Jeszcze cicho koło nas.
Dzieci do szkoły idą i sklep na rogu otwarty.

A gdy Ci przyjdzie śmierć na rękach trzymać, pomyślisz sobie – przecież była jeszcze pora…
Bo przecież zawsze wydaje się nam, że zło to gdzieś daleko, jeszcze nie koło nas…