Znam takich ludzi co mówili – zacznę więcej gotować jak się przeprowadzimy. Ta kuchni już taka mała, zagracona…
I gotowali więcej, i bardziej wymyślnie w nowym domu… Ale tylko przez chwilę.
Znam takich co mają w kartonach pochowane, bo to na nowy dom. I mnie się podoba jak ludzie szacunek do rzeczy posiadają. Tylko żeby to się nie okazało, że na dom czekali zbyt długo i to co w tym kartonie nie cieszy już tak, jak mogło cieszyć w małym mieszkaniu.
Znam też takich, co więcej na spacery wychodzić będą, gdy zamieszkają bliżej zieleni lub wymarzonego parku w wielkim mieście.
Czasami sama łapię się na tym, że jakbyśmy mieszkali na ciepłej wyspie to może robiłabym to czy tamto..
Że na pikniki na plaży chodziła częściej z dziećmi.. A potem szybko ganię się w myślach, że w lesie na przeciwko, w samym środku jest tak piękna polana, iż powinniśmy piknikować tam nieustannie..
Nie ma takiego miejsca na świecie gdzie człowiek będzie więcej gotował i spacerował jeżeli nie ma tej potrzeby w sobie.. W sobie trzeba odnajdywać źródło problemu, nie w okolicznościach..
Przeprowadzałam się w życiu naście razy. Nie były to małe przeprowadzki, a takie, że bus załadowany po dach.. I w kolejnym miejscu malowałam ściany, tapetowałam, dekorowałam i stroiłam aby poczuć się znów jak u siebie. Bez względu gdzie to było.. Czasami było pięknie, czasami obskurnie. Jak było pięknie to dokładałam coś od siebie. Jak odrapane i brzydkie to szorowałam po nocach i wygładzałam ściany.
W każdym z tych miejsc odnajdywałam ludzi. Nawet gdy trafiałam do miasta w którym nie znałam nikogo.
Bo w każdym miejscu na tym świecie można odnaleźć bratnią duszę, dobrego sąsiada (bliższego bądź bardziej odległego), ulubiony sklepik, najlepszy chleb. Trzeba tylko wierzyć, że to będzie dobre miejsce.
Bo skoro los nas gdzieś już w tym życiu lokuje, tu czy tam. Tu gdzie chcemy, czy tam gdzie być nie chcieliśmy, to czy z tym losem walczyć? Może delikatnie modyfikować, zmieniać, formować aby dojść tu gdzie być pragniemy.. Ale nie walczyć.. I na czas wyczekiwania otworzyć te kartony zakurzone co czekają na nowy dom, zapoznać się z sąsiadem z którym wydaje nam się, że sąsiadować będziemy zaledwie chwilę..
Płakałam tylko raz w nowym miejscu. W Warszawie. Miałam lat 21. A potem zaprzyjaźniłam się z ludźmi z nowej pracy, poznałam najlepsze połączenie tramwajowych przesiadek.
Ale płakałam zawsze przy wyprowadzkach.. Bo każde z tych miejsc stawało się w jakiś sposób moim domem. Miałam tam swoje ulubione panie w sklepikach na osiedlu, sąsiada komendanta Policji co dzielił się karnetami na lodowisko i wieczorem stukał w kaloryfer żeby przyjść pograć na gitarach, ulubione stacje benzynowe, i miejsca na spacery..
Dzięki temu, że nie czekałam tylko żyłam tym co tu i teraz, odnalazłam masę dobrych ludzi.
W każdym z tych miejsc odnalazłam najlepszą kosmetyczkę, fryzjera, miejsce na kawę…
Tu gdzie mieszkam teraz, mam już chyba wszystko..
Ukochanych lekarzy, ulubioną piekarnię, kosmetyczkę, sklep gdy przepis dziwny i składniki niespotykane…
I mam też ukochaną dentystkę…
Nigdy w życiu nie miałam potrzeby wielkich nauk. Nie miałam w sobie chęci zgłębiania zjawisk tajemnych.. Zawsze bardziej interesowało mnie życie. Zwykłe.
Ale z niezwykłym podziwem obserwuję tych, którzy swą wiedzę zgłębiają…
Nie tych, którzy studiują przy okazji i pobieżnie przeglądają podręcznik, choć ich rozumiem..
Ale wtedy po co studiować…? Dla posiadania potwierdzenia wiedzy, której de facto nie posiadamy..?
Jakaż to szkoda czasu..
Zarówno w nauce jak i w życiu wychodzę z założenia, że robić coś całym sobą, ale po prostu wcale.
Nie przepadam za półśrodkami… Choć czasami i niestety mnie towarzyszą…
Przez ostatni rok obserwowałam rodzinę.. Kochającą, mądrą, pracowitą i piękną kobietę, która jest Mamą, żoną, córką…
Jej męża i dwójkę dzieci. Jej wielkie pragnienie bycia tam z Nimi. Jej pragnienie rodzinnych spacerów, niedziel, lub chociaż wspólnych wieczorów.
A z drugiej strony pragnienie bycia doskonałym w tym co robi.. Nauki po nocach, czytanie, praktyki w szpitalu, egzaminy… I to zwykłe kobiece rozdarcie. W pragnieniu bycia kobietą w swoim domu jak i człowiekiem nauki. Bo do nauki przystąpić może każdy. Naukę posiąść może wielu. Jednak zrozumieć ją dogłębnie i dzięki temu móc rozwijać świat, mogą tylko nieliczni..
Trzeba być człowiekiem o tak wielu cechach.. Upartym, pracowitym, wytrwałym, mądrym, skupionym, cierpliwym, konsekwentnym, zdecydowanym, wytrzymałym, odpornym…
Trafiłam na kobietę z pasją i wiedzą.
Pamiętam dzień gdy broniła swój doktorat, ilość ludzi jacy tym żyli.. Bo to mówi jakim jest człowiekiem..
A potem tę pierwszą niedzielę, w którą z wolną już głową, zaczęła być ponownie Mamą i żoną za jaką tęskniła być… Dziś wie więcej, a dzięki zaangażowanemu mężowi, nic w domu i rodzinie nie uciekło..
Żaden czas i żadne uczucie..
Pięknie się patrzy na ludzkie sukcesy.. Na ludzką wiedzę i mądrość.
Kiedy ostatnio od Niej wychodziłam zapytała mnie „napiszesz o naszym gabinecie?”…
Gabinet miły, przytulny. Czerwone sofy na poczekalni.
Ale ja chciałam napisać o człowieku… którego można spotkać, gdy nie żyje się aby przeczekać tylko aby żyć.
______________________________________________
dr n.med Karolina Walczyńska Dragon – PRODENTIN (zobaczcie zakładkę „o nas” jaka jest piękna).
Ach to wszystko takie łatwe i takie trudne zarazem. Marzy mi się dom przy lesie, ale na dziś dzień cieszę się Botanicznym Ogrodem obok i jestem tam kilka razy w tygodniu, więc chyba mi się to udaje połączyć, aby marzyć a jednocześnie być tu i teraz 🙂
Z resztą obserwacja przyrody w tym Ogrodzie dużo mnie nauczyła apropo życia. Teraz studiuje tam cierpliwość oglądając jak rośliny stopniowo przygotowują się do wiosny i przebudzenia, bo ja z tych co chciałaby wszystko od razu. Teraz zaczynam dostrzegać, że to te małe kroki są magiczne: pączek po pączku, listek po listku 🙂
Mąż mój mawia, że człowiek nigdy nie jest zadowolony z tego co ma i zawsze chce więcej. Bije się więc po łapach, zeby nie marudzić.
Staram reagować pozytywnie, gdy tak jak wczoraj mówi -jedzmy gdzieś, bo dzień piekny-. Jedziemy i spontanicznie jemy strucle jabłkowa, spoglądając z góry na panoramę Salzburga.
Staram się być otwarta na ludzi i często dzięki temu przeżywam cuda prawdziwe.
Sąsiada, który dla dzieci był jak dziadek rodzony i dla Ines przynosił co rano drugie śniadanie, albo gdy się Adaś urodził, cała reklamowkę orzechów najróżniejszych, bo tradycja każe w Tunezji podać je do herbaty na specjalne okazje. Gdy się życiu pozwoli, potrafi się pięknie plesc czasem.
Grażyna, mąż nie ma racji. Wszystko zależy od charakteru człowieka. Ja nie marudzę i nie grymaszę. Nie odkładam nie potem, na zaś, na kiedyś. Życie jest kruche, cieszmy się nim tu i teraz.
Kochana Julio,
Mam 35 lat i czuje , ze zyje . Jestem szczesliwa z moim domem przy lesie . Im mniej zwracam uwagi na rzeczy materialne tym bardziej jestem szczesliwa.
Ty towarzyszysz mi ciagle: w zeszlym Roku wzielam cie na Statek do Chorwacji ( statek byl taki piekny Stary , drewniany caly) tam przeczytalam Twoja ksiazke „Blog“. Dzis jestes zemna w Hiszpanii, opalamy sie na Plazy , moja trojka dzieci robi zamek z piasku a maz lezy obok. Ja leze i czytam ksiazke „O zyciu“ jest piekna. Ciesze sie chwila i poprostu zyje. Dziekuje ze jestes… Gosia O.
Widziałam rozmowę z Korą, nadal leczy się na raka jajnika. Opowiadała że zeszły rok był wspaniały, bo wracały siły, takie zwykłe fizyczne. Żałowała, że za mało korzystała z dóbr materialnych na które przecież sama pracowała, że za dużo pracy a za mało wypoczynku, byczenia się, leżenia i pachnienia. Bo takie dobre rzeczy zostawiamy jakby na deser, jak nagrodę za zapierdzielanie i często trzeba zwrotu akcji lub wielu wielu drogowskazów, by zacząć zajadać tort od wisienki
Pani Marleno pięknie Pani napisała o zajadaniu tortu od wisienki. Z życiem trzeba się wziąć za bary ale i brać z niego całymi garściami. Pozdrawiam serdecznie Dorota
Dorota że mnie taka Pani że ho ho! Dziękuję za dobre słowo, serdecznie pozdrawiam
Pięknie dotknęłaś głębi tematu. Ja za długo zwlekałam ze wszystkim, bo jak będzie inaczej … A teraz ważne jest tu i teraz i działamy nad naszymi małymi celami, chodzimy po górach, robimy zdjęcia i w końcu mogę z całą pewnością powiedzieć było fajnie zamiast a mogło być fajnie.
Julia masz racje z tymi cechami, które miec każdy powinien. Często jest tak, że czekamy. Czekamy na coś, co nie przychodzi, ba! nigdy nawet nie przyjdzie. Wydaje się nam, ze może jutro bedzie lepszy dzień. A to guzik prawda, liczy się u i teraz i jeśli nie bedziemy czerpać garściami, nic nam z takiego życia.
Cieszmy się z tego, co jest tutaj i teraz, odprawmy słowo 'gdybym’ i celebrujmy te najdrobniejsze materie dnia codziennego:)
Pozdrawiam.
Gdyby.
Czy istnieje smutniejsze słowo?